ابا یزید در گورستان تفرج می کرد کله(جمجمه) های سر آدمیان یافت .
در اندرونش الهام آمد که: برگیر به دست و در نگر نیکو نیکو!!
بعضی گوش کله را بسته دید بی سوراخ.و بعضی گوش ها را سوراخ دید تا بگوش دیگر... و بعضی گوش را سوراخ دید تا به حلق!
گفت :خدایا .
خلق این همه را یکسان می بینند . مرا بر تفاوت نمودی! اکنون تو بگو که از بهر چه آن کله ها بدان صفت اند؟؟
الهام آمد که :آن کله ها که در گوش او هیچ سوراخ نبود کلام ما را هیچ نمی شنود. و آن ها که سوراخ از این گوش تا آن گوش بود از این گوش در می کردند و بدان گوش برون می کردند . و آن ها که از گوش به حلق راه بود قبول می کردند!
مقالات حضرت شمس تبریزی
مگر علی ابن ابیطالب(ع) نمی دانست که در محراب کشته خواهد شد؟ پس چرا عجله کرد که زودتر به مسجد برود؟ و چنانکه نوشته اند دشمن خود را خودش از خواب بیدار نماید؟ چقدر علاقه مند بود که این َعالم خاکی را هر چه زودتر ترک گوید و به جمال معشوق بپیوندد.جز قوه عشق آیا نیروی دیگری می توانست کار به این بزرگی را به انجام رساند؟
یا اینکه حسین ابن علی(ع) مگر نمی دانست که در کربلا کشته خواهد شد؟ پس چرا وقتیکه دید تنهاست٬ در میان آن لشکر انبوه دشمن٬ با دشمن صلح نکرد؟ مگر در اینجا عقل به صلح کردن فتوا نمی داد؟
تمام این چراها در لغت عشق از بین میرود و عقل عاجز می ماند. وقتیکه عشق آتش به جان عاشق زد جز معشوق هیچ چیز دیگر در نظرش مجسم نمی شود٬ با عجله تمام می خواهد به وصال معشوق نائل آید.
محو شدن در انوار معشوق برای عاشق وصال است و بس
سال ها دل طلب جام جم از ما می کرد وان چه خود داشت زبیگانه تمنا می کرد
گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است طلب از گمشدگان لب دریا می کرد
مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش کوبه تایید نظر حل معما می کرد
دیدمش خرم و خندان و قدح باده به دست واندر آن آینه صد گونه تماشا می کرد
گفتم این جام جهان بین به تو کی داد حکیم؟ گفت آن روز که این گنبد مینا می کرد
بی دلی در همه احوال خدا با او بود او نمی دیدش و از دور خدا را می کرد
این همه شعبده خویش که می‌کرد این جا سامری پیش عصا و ید بیضا می‌کرد
گفت آن یار کز او گشت سر دار بلند جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد
فیض روح القدس ار باز مدد فرماید دیگران هم بکنند آن چه مسیحا می‌کرد
گفتمش سلسله زلف بتان از پی چیست گفت حافظ گله‌ای از دل شیدا می‌کرد
-حافظ شیرازی
هو المعشوق
صاحبدلی دیدم در خلوت نشسته و چشم بر همگان بسته ... سوالی به ذهن خطور کرد . گفتم اگر چه شکستن خلوت شایسته نباشد ، اما دل را یافتن این پاسخ بایسته...
پرسیدم : ای دوست ،چنین خاموش و چشم بسته ای ! دیگر چه را توان دیدی !؟
پاسخ گفت : جمال یار .
گفتم :قلب من چون دیگر اشیا از او بی نسیب مانده
گفت : عشق در همه ذرات جاریست ! اشیا را از او گریزی نیست !
گفتم: محبوب یک نیست ، بسیار است !
پاسخ گفت : شیخ ما فرمود : هر که را دوست داری او را دوست داشته باشی ! و به هر چه روی آوری به او روی آورده باشی...
گفتم : چگونه است!؟
گفت : مجنون در حسن لیلی جمالی می بیند که جز آن هر چه بدو روی نمایاند قبیح خواهد بود ! اگر چه مجنون نداند که : « ان الله جمیل » . مجنون بر آن است غیر لیلی را جمال نباشد!
و حال بشنو که الله است که به چشم مجنون نظر بر جمال خود
می کند در لیلی !!!
هیهات ... هیهات
گفتم : ای دوست ، نظری کن که دردی در دل باشدم . گو چه کنم ؟
گفت : خاموش ... در چشم من در آ و بدو نگر ...
یا حق
الله
ای سالک! سخن مختصر باید و حرف منحصر
کمال فقر نادانیست و ناتوانی
اگر مرد این بازاری خود را بفروش ! و اگر قدرتی داری به فنای خود بکوش
معلومات خود را بینداز و خاطر از آن چه دانسته ای بپرداز
تعینات را بریز و از هستی موهوم خود بگریز
آنها که تو داری علم نیست ...! تصنعات لفظیست ! علم آن است که مرد را از خودی برهاند و به عالم بی خبری رساند
در بازار فقر متاع منم کساد است و کار از خود بی خبران به مراد
عارف از خود خبر ندارد تا به اظهار دانش چه رسد !!!
عارف هر چه خود را عالی تر ببیند فروتر نشیند
ابوالحسن خرقانی را گفتند : خدای را کجا دیدی ؟
گفت : آنجا که خود را ندیدم !
عرفان الحق
(صفی علیشاه)