عشق مجنون

روزی که هوای پرنیان پوش         خلخال فلک نهاد بر گوش

سیماب ستارها در آن صرف         شد ز آتش آفتاب شنگرف

مجنون رمیده دل چو سیماب          با آن دو سه یار ناز برتاب

آمد به دیار یار پویان                   لبیک زنان و بیت گویان

می شد سوی یار دل رمیده            پیراهن صابری دریده

می گشت به گرد خرمن دل            می دوخت دریده دامن دل

می رفت نوان چو مردم مست         می زد به سر و به روی بر دست

چون کار دلش ز دست بگذشت        بر خرگه یار مست بگذشت

بر رسم عرب نشسته آنماه             بر بسته زدر شکنج خرگاه

آن دید درین حسرتی خورد             وین دید در آن و نوحه ای کرد

لیلی چون ستاره در عماری            مجنون چو فلک به پرده داری

لیلی کله بند باز کرده                    مجنون گله ها دراز کرده

لیلی زخروش چنگ در بر             مجنون چو رباب دست بر سر

لیلی نه که صبح گیتی افروز          مجنون نه که شمع خویشتن سوز

لیلی چو قمر روشنی چست             مجنون چو قصب برابرش سست

لیلی به درخت گل نشاندن               مجنون به نثار در فشاندن

لیلی چه سخن؟ پری فشی بود           مجنون چه حکایت؟ آتشی بود

لیلی سمن خزان ندیده                    مجنون چمن خزان رسیده

لیلی دم صبح پیش می برد              مجنون چو چراغ پیش می مرد

لیلی به کرشمه زلف بر دوش          مجنون به وفاش حلقه در گوش

لیلی به صبوح جان نوازی              مجنون به سماع خرقه بازی

لیلی زدرون پرند می دوخت            مجنون زبرون سپند می سوخت

لیلی چو گل شکفته می رست           مجنون به گلاب دیده می شست

لیلی سر زلف شانه می کرد            مجنون در اشک دانه می کرد

لیلی می مشگبوی در دست             مجنون نه ز می ز بوی مست

قانع شد این از آن به بویی               و آن راضی از این به جست و جویی